CHRZEST
(grec. baptismos, staropolskie christiti - znaczyć Chrystusem, czynić chrześcijaninem). Podstawowy sakrament całego chrześcijaństwa, jeden z tzw. dwóch (obok Eucharystii) wielkich sakramentów Kościoła katolickiego uznawanych przez Kościoły reformowane. Chrzest z wody udzielony w imię Trójjedynego Boga włącza swą sakramentalną mocą ludzi do Kościoła Jezusa Chrystusa. Ochrzczony, włączony w zbawczą tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Jezusa i uwolniony od grzechu pierworodnego staje się "nowym stworzeniem", dzieckiem Bożym. Chrzest upodabnia przyjmującego ten sakrament do Chrystusa swym niezniszczalnym charakterem (niezatartym znamieniem) i może być przyjęty tylko raz. Jest on także zobowiązaniem do chrześcijańskiego życia, do stawania się coraz bardziej chrześcijaninem. Jest wyznaniem wiary i warunkiem uzyskania zbawienia. Bezpośrednim wzorem chrztu chrześcijańskiego jest chrzest Janowy nawrócenia na odpuszczenie grzechów, który przyjął także Jezus. Sakrament chrztu został ustanowiony przez Chrystusa (Mt 28,19; Mk 16,16). Początkowo chrzczono ludzi dorosłych (katechumenów) przez zanurzenie w wodzie, chrzest dzieci zaczęto praktykować od około 200 roku. Po wprowadzeniu chrztu przez polanie głowy pojawiły się w kościołach chrzcielnice zastępując dawne baptysteria z basenami z wodą.
Chrzest krwi - śmierć albo męczeństwo, które nieochrzczony ponosi ze względu na Chrystusa jako udział w Jego śmierci i zmartwychwstaniu; zastępuje on łaskę którą otrzymuje się przy chrzcie z wody. "Chrześcijanie pierwszych pokoleń Kościoła przygotowywali się do chrztu długo i gruntownie - nauczał Papież - Był to okres katechumenatu, którego tradycje znajdują odbicie jeszcze dzisiaj w liturgii Wielkiego Tygodnia. W miarę jak rozwijała się tradycja chrztu dzieci, katechumenat w tej formie musiał znikać. Dzieci otrzymywały chrzest w wierze Kościoła, czego poręczycielem była cała wspólnota chrześcijańska. W ten sposób katechumenat przenosi się niejako na okres późniejszy, na czas stopniowego wzrastania i dojrzewania, wtedy ochrzczony powinien nabywać od swoich najbliższych i w parafialnej wspólnocie Kościoła żywą świadomość tej wiary, której już wcześniej, przez łaskę chrztu, stał się uczestnikiem. Trudno jest nazywać ten proces katechumenatem w pierwszym i właściwym znaczeniu tego słowa. Nie mniej jest on odpowiednikiem prawdziwego katechumenatu i powinien się on odbywać z taką powagą i gorliwością jak ten, który kiedyś poprzedzał chrzest." (audiencja generalna, 4.07.1979) Jan Paweł II w ciągu 25 lat pontyfikatu udzielił sakramentu chrztu 1378 osobom. Pierwsza taka ceremonia z jego udziałem odbyła się 14.04.1979 w bazylice świętego Piotra, kiedy to Ojciec Święty ochrzcił 11 osób. Ostatniego chrztu (jednej osobie) Jan Paweł II udzielił 1.05.2003 w swojej prywatnej kaplicy papieskiej.
Jan Paweł II o chrzcie Chrystusa:
"Przyjmując chrzest od Jana, Jezus, choć wolny od jakiegokolwiek grzechu, chciał uczestniczyć w naszej sytuacji istot zranionych i upokorzonych przez grzech, istot potrzebujących oczyszczenia. Tym gestem Jezus, Słowo Wcielone, chciał ukazać nam moc swojego odkupieńczego i chrzcielnego działania, posługując się tym właśnie słabym ciałem, ażeby w nim i przez Niego mogło się dokonać nasze zbawienie" (Kaplica Sykstyńska, 11.01.1987)
"Chrzest, który dzisiaj otrzymają te dzieci, przypomina gest Jezusa spełniony na brzegach Jordanu, podstawą bowiem sakramentu udzielanego przez Kościół jego nowym dzieciom jest ofiara złożona niegdyś przez Jezusa. Przyjmując chrzest z rąk Jana,, nasz Zbawiciel pragnął dać zapowiedź sakramentu, który miał wytrysnąć z Jego ofiary na krzyżu, będącej źródłem odrodzenia i nowego życia" i swoich obowiązków kościelnych" (Kaplica Paolińska, 10.01.1982)
Jan Paweł II o nadawaniu imienia
"We chrzcie nadano nam imię - nazywamy je naszym imieniem chrześcijańskim. Według tradycji Kościoła jest to imię świętego, imię jednego z bohaterów spośród uczniów Chrystusa. Przyjęcie takiego imienia przypomina nam, że zostaliśmy przyjęci do Wspólnoty Świętych, i że jednocześnie oni przedstawiają się jako piękne wzory życia chrześcijańskiego" (Katedra w Westminster, 28.05.1982)
